Z dzisiejszą młodzieżą problem mają nie tylko starsze pokolenia, ale również rodzice- nie rozumiemy naszych dzieci. Czy to klasyczny konflikt pokoleń? A może kryje się za tym coś więcej- strach przed nowoczesnością, za którą po prostu nie nadążamy?

O tempora, o mores!

Cytat Cycerona jest powtarzany od wieków. Pamiętacie jak bardzo denerwowały was przytyki waszych dziadków? Te ich wieczne utyskiwania, że „za ich czasów tego nie było, nie robiło się, nie wypadało, i co tam jeszcze, broń Boże!” doprowadzały was do szału. A teraz spójrzcie w lustro i uderzcie się w pierś, bo założę się, że już nie raz z waszych ust takie słowa padły w kierunku dzisiejszej młodzieży. Mam rację?

Jakie chcecie mieć dzieci? Gdyby ktoś zadał wam to pytanie, to jak brzmiałaby wasza odpowiedź? Czy słowo „grzeczne” pojawiłoby się na szczycie tej listy? A może, aby być poprawnym, odparlibyście: szczęśliwe, zadbane, mądre, ale w duchu powtarzacie jak mantrę: grzeczne, posłuszne, ułożone, spokojne…

Co zrobić, żeby dziecko było grzeczne?

Tyle jest różnych poradników na temat wychowania. I tak wiele z nich uczy, jak dyscyplinować dziecko. Jak sprawić, aby było grzeczne. Grzeczne, czyli jakie tak naprawdę? Posłuszne, gotowe spełniać każdą naszą prośbę. W zasadzie, każde żądanie. Zamiast przerzucać w popłochu kolejne stronice, szukając rozwiązania domowych problemów, zastanówmy się po prostu, czego my wymagamy od naszych dzieci. Czy przypadkiem nie przesadzamy?

Jeśli powiem wam, że pochwały wcale nie są takie dobre, na jakie wyglądają, to co pomyślicie? Zbuntujecie się przeciwko takiej opinii? Wcale się nie zdziwię. Wielu z nas wyrosło w przeświadczeniu, że dzieci trzeba chwalić, w przeciwnym razie stracą motywację do rozwoju. Czy tak właśnie jest?

Nagradzanie jako metoda wychowawcza

 Rodzicielstwo to nieustanna droga, często wyboista i pełna kamieni. To droga, która uczy nas pokory i cierpliwości, a przede wszystkim miłości. Jednak często mamy ochotę, lawirując pomiędzy problemami dnia codziennego, siarczyście zakląć i uciec gdzie pieprz rośnie. To dlatego szukamy pomocy w metodach wychowawczych. Aby osiągnąć chwilowy (pozorny tylko) spokój i zmusić dziecko, by postępowało według naszych zasad, stosujemy kary i nagrody.

Tak niewiele trzeba, żeby zadowolić dziecko. Wywołać uśmiech na jego twarzy. Dzisiaj przekonałam się o tym po raz kolejny. Takie moje małe olśnienie, z którym chcę się z Wami podzielić- bo jak często zdarza się okazja, aby radośnie zawołać: „Eureka, to jest to!”?

Gdzieś w mojej głowie zakopała się taka myśl, że muszę dostarczać moim dzieciom multum rozrywek- inaczej nie będą się prawidłowo rozwijać, nie poznają świata, nie zechcą nawiązywać kontaktów. Zatem, jeśli spacer, to w miejsca, które mają coś do zaoferowania. Najlepiej, żeby był wypasiony plac zabaw, fontanny, jeziora, łabędzie i karuzele- no, troszkę sobie tutaj pobujałam w obłokach, ale rozumiecie, o co mi chodzi. Fajerwerki!

Cały tydzień czekamy na te magiczne dwa dni. Odliczamy już od poniedziałku. Myślimy sobie- byle do środy, potem będzie już z górki. Czwartek jakoś przeleci, piątek- wiadomo! Kto w piątek pracuje na poważnie? No i jest upragniona sobota. I … Houston, mamy problem!

Musimy pogodzić ze sobą dwie różne koncepcje- żony i męża.

Plany na weekend

Czy mamy prawo karać nasze dzieci? Czy kara może być skuteczna? A jeśli nie kara, to co innego? Te pytania zadaje sobie z pewnością mnóstwo rodziców. I to już dobry prognostyk, że zastanawiamy się nad istotą i sensem karania jako metody wychowawczej. To znak, że coś nas uwiera. Czujemy, że coś jest nie tak. Intuicja, oparta na miłości, nas nie myli.